Nestkastjes
Onze straat heeft de laatste jaren een enorme verjongingskuur ondergaan.
De jeugd van vijf tot tien is ruimschoots vertegenwoordigd en dat brengt
een nieuwe dynamiek met zich mee. Het plein is een geliefkoosd verzamelpunt
geworden. Er wordt gespeeld en geschreeuwd en voornamelijk gevoetbald.
De bal wordt luidruchtig tegen garagedeuren gehengst met wat geklaag van
een achterbuurman tot gevolg. De blagen zien dat voornamelijk als aanmoediging.
Het is een mini-maatschappij. Er wordt gelachen en gekeet, pijn geleden
door een geschaafde knie en smartelijk gehuild. Waarna het slachtoffertje
door een oudere broer naar huis wordt begeleid voor enige troost en wat
pleisterwerk.
Laatst kwam er eentje vertellen dat onze garagedeur nog open stond. Uit
dankbaarheid voor dit alarm kreeg hij een baal zoetwaren mee om te verdelen.
Later realiseerde ik mij dat dit waarschijnlijk ook de doelstelling was:
een verkapte inzamelingsactie. Ik vermoed bedacht door het zoontje van
de aannemer die volgens mij nu al een fijnbesnaarde aanleg ontwikkelt om
de zaak eens flink op te ruien. En dan is er de allerkleinste, zoontje
van de ‘sheriff’ zoals zijn vader wordt genoemd, omdat hij iets doet bij
justitie. De kleine weet nog van toeten en blazen maar rent blijmoedig
met alles en iedereen mee. Met wat aanloop erbij kom je op zo’n tien van
die knapen die over een jaar of acht, tien mijn bier uit de garage komen
‘lenen’. Sheriff in de buurt of niet.
Laatst was een van de mannen overdag vrij. Of het al vakantie was? Nee,
een paar klasgenootjes zat in quarantaine, sprak hij gedragen. Quarantaine;
het rolde moeiteloos uit zijn mond en misschien was hij wel te jong om
dat soort woorden op juiste waarde te schatten. Hoewel de ernst waarmee
hij het zei gemeend leek.
Is er een moraal? Niet echt, maar ik gun iedereen zo’n plein met schreeuwende,
zorgeloze buurt-apen want het heeft een louterende werking. Onder aanvoering
van een buurman die vogelvolger is, de aannemer en de schilder worden er
nu nestkastjes in serie gefabriceerd en opgehangen met een collectieve
borrel ter afsluiting. Hoezo sombere tijden.