Lesje in Nederigheid

Lesje in nederigheid

Als de nieuwe hoofdredacteur van TOM wil ik niet de lulligste zijn. 
Dus: gewoon openlijk door het slijk gaan als dat een keertje moet.
Deze uitgave staat in het teken van financiën en vooruit, dan wil best appelleren aan een onhebbelijk, zeg maar gerust duister kantje van mezelf, waarvan ik tot ergens in 2021 niet wist dat het tot mijn pakketje aan karaktereigenschappen behoorde: hebzucht. Hebzucht, ja.

Ik denk dat ik mag concluderen dat ik het relativeren doorgaans tot kunst verhef en verre van materialistisch in het leven sta. Geld betitel ik bij het minste en geringste als het ‘slijk der aarde’. Zolang je lol hebt in wat je doet, in mijn geval gekoppeld aan een grote mate van vrijheid, komt de beloning vanzelf jouw kant opgerold.

Ik keek altijd wat meewarig naar mensen die hebzuchtig te werk gingen. Maar toen werd het dus 2021. En raakte ik in de ban van de bitcoin en aanverwante crypto’s. Met twee accountjes liftte ik mee op een nooit verwachte ‘bullmarkt’. Ik kwam op een ongekend virtueel rendement te staan, en dacht: ‘verkopen, nu! Zo’n winst pak je nooit meer!’ Maar er was een dominante(re) stem in me. Die nadrukkelijk zinspeelde op een nóg grotere koersgroei. Die stem kreeg de overhand. Ik wilde meer, meer, meer. En dat is – met de kennis van later - uitermate dom, dom, dom gebleken. Ik kan er allerlei psychologische modelletjes op loslaten, maar ik kom niet verder dan de diagnose hebzucht, ordinaire hebzucht.

Na mijn verkoopweigering donderde de cryptomarkt als een kaartenhuis in elkaar. Ik bleef zitten waar ik zat, weigerde principieel om tijdens de daling te verkopen, verloor tachtig procent van wat ik dacht te hebben en kwam diep in het rood te staan. Ik bezwoer mezelf bij een volgende ‘bullmarkt’ tijdig een grens te trekken. En een normale winst te pakken, niet per se een grandioze winst.

Die ‘bullmarkt’ is nu gekomen en ik heb de hand nadrukkelijk aan de knop. Soms heeft een mens een lesje in nederigheid nodig.