Duurzame dilemma’s

De ‘groene transitie’ komt in deze TOM diverse keren aan de orde. En dat is goed. Willen we de wereld een beetje leefbaar houden voor onze kinderen, kleinkinderen en daaropvolgende generaties, dan moeten we het milieu serieus nemen. En ons niet verschuilen achter het gezegde ‘wie dan leeft, wie dan zorgt.’

Uiteraard begint een groene toekomst bij het individu. Ofwel bij de vraag in hoeverre je zelf bereid bent een vleugje levenskwaliteit in te leveren ten behoeve van de komende generaties. In onze Twentse microwereld staat de krant vol van de weerstand tegen de komst van windturbines, die garant moeten gaan staan voor het opwekken van ontzaglijke hoeveelheden energie. Sommige tegenstanders wijzen op het kappen van teveel bomen, anderen reppen van gezondheidsklachten en direct omwonenden vrezen ook de derving van wooncomfort.

Persoonlijk vind ik dat laatste argument wat overtrokken, maar laat ik niet hypocriet zijn. Iedereen redeneert vanuit eigen belang, en misschien maken de omwonenden zich op andere fronten wél verdienstelijk voor een groene wereld. Vaak moeten mensen eerst met de neus op de feiten worden gedrukt, voordat ze in actie komen. Dat heb ik zelf aan den lijve ondervonden. Mijn boezemvriend Peter Teggelaar en zijn reisgenoot Marc Gilsing kwamen in 1993 door uitdroging om het leven op een desolate plek in de Sahara. In hun hartverscheurende afscheidsbrieven, die de rode draad vormen van mijn in 2023 verschenen boek Heldendaad in de Sahara, lezen we hoe het water langzamerhand opraakt.

Vóór de dood van Peter en Marc ging ik royaal om met drinkwater. Ik liet de kraan te vaak lang lopen, pure verspilling. Na de tragedie douchte ik een stuk korter dan ik gewend was en gebruikte bij het tandenpoetsen minder water dan ooit. In de loop der jaren ‘verwaterde’ die gewoonte enigszins, maar vanaf het moment dat ik met het boek aan de slag ging, eind 2021, spreek ik mezelf weer bestraffend toe bij het verkwisten van ook maar een milliliter teveel (drink)water. 

Omdat ik me in de materie verdiept heb, weet ik dat de kwaliteit van water aan alle kanten bedreigd wordt. Zo denken we dat (duurzaam) drinkwater oneindig beschikbaar is. Niet dus. Dankzij Peter en Marc speel ik daar op in. Het is één van mijn bijdragen aan een beter milieu, zoals ik ook zonne­panelen heb, afval scheid en vegetarisch eet. Toch rijd ik een diesel en heb ik zojuist tickets geboekt voor een zoveelste vliegreis. Want kom op, het leven moet wel een beetje leuk blijven, ook in het hier en nu...