Bochten

Onoverzichtelijke bochten, wie kent ze niet? Zo'n bocht waar een muurtje, een geparkeerde auto of een conifeer het zicht grotendeels belemmert en je het niet helemaal kunt zien of het veilig is om af te slaan of over te steken. Je stuurt je auto nog een stukje naar voren maar het helpt niet. Hoe je het ook bekijkt: het blijft een risico. Het leven zit vol met onoverzichtelijke bochten en dode hoeken. Zeker het werkzame leven, dat gemiddeld toch zo'n 45 jaar in beslag neemt. Dan kan er veel misgaan... Ik heb mijn portie bochten en hoeken wel gehad. Niet met vreselijke rampspoed, schade en kleerscheuren tot gevolg, maar het had natuurlijk gekund. Is er dan een veilige optie? Nee, want je moet wel eens een risico nemen om die andere weg in te slaan, anders kom je nooit ergens en blijf je stilstaan. Dat herkent iedere ondernemer.

Ik heb die onoverzichtelijke bochten vooral gezien als nieuwe avonturen. In het metier waarin ik al die jaren heb gewerkt lagen de avonturen voor het oprapen. Van leerling-journalist bij het Dagblad van het Oosten tot surfinstructeur in Eilat, redacteur bij het Agrarisch Dagblad en de Twentsche Courant, marketing en communicatiemanager bij een vastgoedonderneming; telkens lag er om de hoek weer het onbekende. Aan het laatste avontuur komt nu een einde: TOM. Althans voor mij, want na vijftien jaar is het mooi geweest en maak ik plaats voor volgende avonturier.

Het was een mooie reis: een magazine vanaf de grond opbouwen, samenwerken met een fijne en lieve ploeg mensen, het euforische gevoel als we met elkaar weer zo'n mooie editie hadden gemaakt. Ik zal het zeker missen. Net als Jeroen en zijn 'harem': Ageeth, Ellen, Tineke, Maureen, Myrthe, Noel, Lidy, Demi en Astrid. Je kunt niet anders dan van ze houden. Het gesteggel over de voorpagina, de laatste tekstjes, TOM kookt met, TOM's Businessclub waarmee we zoveel hebben beleefd en vooral gelachen. In alle opzichten was het memorabel.

En tenslotte: dank aan jullie, lezers en liefhebbers van TOM en heel veel dank aan het thuisfront dat mijn nukken en gemopper geduldig heeft doorstaan. Ik sla als pensionade de bocht, of beter, de bladzijde om. Het was een buitengewone eer en groot genoegen.

Good goan