Military visitekaartje voor heel het land
Ik ben een totale sportidioot, heb daar een groot deel van mijn arbeidzame leven op gebaseerd, maar paardensport komt in mijn persoonlijke rangorde niet verder dan het ‘rechterrijtje’. Diep in de slagschaduw van wielrennen, schaken, ijshockey en, vooruit, voetbal. Dat wil niet zeggen dat ik níets heb met paarden. In mijn adolescente jaren gokte ik, met vrienden, vol op de zogenoemde W5-koersen. De formulieren haalden we wekelijks bij Walter, paardensportzaak in de binnenstad van Enschede. Op de zondagmiddag zat ik dan met samengeknepen billen aan de radio gekluisterd, om uit de mond van commentator Hans ‘halverwege de laatste bocht’ Eijsvogel te vernemen of ‘Star of Goldstar’ dan wel ‘Jojo Buitenzorg’ me - op de drafbaan van Duindigt - de zilvervloot zou opleveren. Hetgeen nooit gebeurde, maar dit terzijde.
Begin jaren negentig maakte ik mijn eerste journalistieke vlieguren op de sportredactie van de Twentsche Courant. Vaste paardensportverslaggever was de onverstoorbare Hans van den Berghe, maar op de zondagavond kwam ook regelmatig hippisch medewerker Robert Zandstra binnendruppelen. Een joviale Bourgondiër, die zich met een royale sigaar achter de tekstverwerker positioneerde en in atypische, hamerende stijl zijn stukje tikte: als een drummer met teveel espresso op.
Dat de passie voor paarden hem jaren later, in 2007, tot voorzitter van de Military Boekelo maakte, ja, dat had ik hem best uit de mouw geschud. Zoals ik ook niet vreemd opkeek dat het evenement onder zijn leiding groter, beter en professioneler werd. Waarbij Zandstra steevast met zijn poten in de klei bleef staan, onmiskenbaar een belangrijke eigenschap voor de aanvoerder van de ‘Champions League van de eventingsport’. Toch krijgt de grootte en grandeur van Boekelo landelijk niet altijd de aandacht die het toebehoort. Bij de meeste mensen staat Jumping Amsterdam of Indoor Brabant te boek als hét hippische evenement van Nederland. Ergens logisch, omdat de springsport simpelweg groter is dan de eventingtak. En misschien speelt ook de nuchtere Twentse inborst een rol. Hier geen schreeuwerige marketing, maar vakmanschap en volharding.
Toch zou het goed zijn wanneer de rest van Nederland het Boekelose sprookje beter leert kennen. Want de Military is niet alleen een feestje voor de regio, het is een visitekaartje voor het hele land. Topsport in een uniek decor, waar natuurbehoud en economische bedrijvigheid hand in hand gaan. En waar je, zelfs als je niet heel veel met paarden hebt, zoals ik, je spreekwoordelijke rijhelm voor afneemt. Het is de magie van Boekelo – en ja, die verdient een plaats in de nationale sportcanon.
