TOM Kookt met Adriaan Postma en Jelle de Haan
Sommige ontmoetingen in het leven smaken als een perfect geslaagde maaltijd. Bij Adriaan Postma (United Lease) en Jelle de Haan (Brok Interieurbouw) kwam de klik zelfs in drie gangen tegelijk: zakelijk, vriendschappelijk en karakterologisch, met een vleugje gezonde zelfspot. Of de chemie tussen de joviale ondernemers na de kooksessie in Landhuishotel De Bloemenbeek nog even groot is? Als het aan SVH Meesterkok Michel van Riswijk ligt, wel. “We gaan er heus geen wedstrijd van maken.”
Adriaan is, voor aanvang van het kookavontuur, best even benieuwd. “Ik kan een ei bakken, maar daar is alles mee gezegd. Ik heb ooit een poging gedaan om te koken, maar daarbij zette ik alle pannen tegelijk op het vuur. Vanaf dat moment heeft mijn vrouw me min of meer ontslagen van verdere inmenging.” In de wetenschap dat ‘concullega’ Jelle een beduidend rijker kook-cv kan overleggen, knijpt de Denekamper ‘m enigszins. De vraag is of hij speelbal gaat worden van bijtende kookkritiek. “Nee hoor”, spreekt Michel al snel sussende woorden. In zijn keuken is er geen plaats voor Gordon Ramsey-taferelen: geen decibellen, geen donderpreken. “Die scheldpartijen van Ramsey zijn volgens mij ook voor de show”, denkt Michel. “Het moet zo spectaculair mogelijk in beeld gebracht worden.”
Coachende aanpak
Of hij, in het kader van deze traditierijke rubriek, dan niet één keer uit zijn vel wil springen? Om even lekker de Gordon Ramsey van De Lutte uit te hangen? Geen denken aan. De SVH sterrenchef blijft te allen tijde zichzelf. “Ik ben van de opbouwende, coachende aanpak.” Met de blik op Adriaan: “Zeker als het om mensen gaat die niet kunnen koken...” Jelle geniet wat dat betreft een voorsprong. Hij zorgt er diverse keren per week voor dat er thuis, in Ruurlo, een voedzame maaltijd op tafel staat. Zonder de kwaliteit ervan te willen verheerlijken. “Ik ben van het praktische koken. Pasta’s, nasi, bami, noem maar op. Het moet vaak snel, omdat mijn twee jongens naar de voetbaltraining moeten.” Geen romantiek dus, wel resultaat. Of hij in noodgevallen New York Pizza belt? “Die hebben we niet in Ruurlo.” De laatste jaren komt de in Neede geboren Jelle toch iets minder aan koken toe dan hij misschien wel zou willen. Vanaf het moment dat hij - in 2022 - aantrad als eigenaar van Brok Interieurbouw en het aanverwante Busschers Interieur Stoffering, is zijn werkzame leven nogal geïntensiveerd. Spijt heeft hij geen seconde gehad. “Ik kom niet uit een ondernemersgezin. Moeder was huisvrouw en vader ambtenaar, maar toch heb ik altijd de wens gehad om op eigen benen te staan. Na diverse mooie functies in loondienst te hebben gehad, voerde ik veel gesprekken met ondernemers en adviseurs om de sprong te wagen. Dat deed ik uiteindelijk bij Brok, omdat er geen opvolging in de familie was. Ik had er gelijk een goed gevoel bij.”
Mentale vrijheid
Dat gevoel is drie jaar later nog niet geweken. “Ik kom zelf niet uit de branche, dus het was best een sprong in het diepe. Maar ik krijg energie van het bouwen van een team, het aansturen van mensen, het creëren van een cultuur. Dat ik meer verantwoordelijkheid draag dan ooit, hoort erbij. Daar staat tegenover dat ik zelfstandig ben, dat geeft mentale vrijheid.” Adriaan is gevoelsmatig nog een stap verder. Hij zit er warmpjes bij, nu hij onlangs zijn succesvolle bedrijf Postma Financieel Advies - met zestien man personeel - heeft verkocht. “Dat geeft een heerlijk vrij gevoel”, zegt hij, “maar misschien nog wel belangrijker is dat ik voor een groot deel van de stress af ben, want dat ging me steeds meer tegenstaan.” Hij is wars van half werk, altijd geweest. Toch is er, sinds een jaar of vijf, een pittige werkelijkheid. Een mountainbike-ongeval zorgde aanvankelijk voor verlammingsverschijnselen. “Tegenwoordig gaat het gelukkig een stuk beter, maar ik merk nog wel dat ik in de middaguren wordt overvallen door vermoeidheid. Daar had ik eerder nooit last van. Want ik geef altijd vol gas.” De meeluisterende Jelle: “Behalve dan in de keuken.” Adriaan: “Kan ik niet ontkennen. Ik vraag me ook af waar ik dadelijk aan begin.”
Geheel volgens de trend van de tijd moet in de sterrenkeuken van De Bloemenbeek een vegetarisch tweeluik worden bereid, met als voorgerecht een risotto met gezouten citroen en coquilles. Hoofdmaaltijd is een muskaatpompoen vol natuurlijke ingrediënten als cantharel, snijbiet en eikenstammetjes van het eigen land. “Ik ga wel met de risotto aan de slag”, grijpt Adriaan de regie. “Want dat lijkt me het eenvoudigst te maken.” Michel fronst zijn wenkbrauwen en zegt: “Dat zou best eens kunnen tegenvallen.” Adriaan: “Is dat zo? Ach, nu ik A heb gezegd, moet ik ook B zeggen, dus kom maar op.”
Tartaarstamper
Dat de koksbuis hem als gegoten zit, leidt kennelijk tot enige overmoed. Maar eerlijk is eerlijk: hij kwijt zich meer dan behoorlijk van zijn taken. Zeker wanneer hij zich ontfermt over de coquilles, ofwel de Sint-Jakobsschelpen. Michel, wijzend op de zachte, witte, eetbare delen van het schelpdier: “Kijk, dit is de kringspier, die pak je hier vast en daarna plet je hem met de tartaarstamper.” Aan de andere kant van de werktafel is Jelle voortvarend in de weer met de ingrediënten die de pompoen moeten gaan vullen. Hij voelt zich gesteund door de woorden op de mouw van zijn koksbuis: Top Kok. “Dat geeft vertrouwen.” Met grote souplesse laat hij zijn mes door cantharellen, snijbiet, salie en paddenstoelen glijden. Toch sluipt er ook rock ’n roll binnen. Met een knipoog: “Ik heb heel even de neiging gehad die pompoen op de grond uit elkaar te laten spatten…” Hij is dan ook fan van de Amerikaanse rockband The Smashing Pumpkins, die in de jaren negentig furore maakte met hun op grunge gebaseerde heavy sound. Eén van de nummers op het iconische album Siamese Dream heet Mayonaise. “En ik durf het bijna niet te vragen, maar zou hier mayonaise bij passen?” Michel, afgemeten: “Dat moet je zelf weten, maar ik zou het niet doen.”
Smaakvolle kroon
Jelle ontdoet de muskaatpompoen routineus van zaad en vruchtvlees. Daarna vult hij de uitgeholde helft met een mengsel van groenten, rozijnen, walnoten en kruidigheid. Ook gaat er geitenkaas doorheen. De oven doet de rest. Inmiddels roert en proeft Adriaan door. Risotto is timing, textuur en nog eens timing. De gezouten citroen geeft een fris tintje aan het romige geheel. Michel knikt goedkeurend als de korrel op spanning raakt. Uiteindelijk komen er, dat moet gezegd, heerlijke vegetarische gerechten op tafel. Voorzien van twee perfect passende wijnen. Een Blanc de Trilogia uit 2024 van wijnhuis Casa Los Frailes uit Valencia, die zich laat omschrijven als een wijn met brede elegante aroma’s, vol van fruitsmaak. Ook genieten we van een roséwijn die afkomstig is van het Franse wijnhuis Chateau de Sannes, met de welluidende naam Aciana. Een krachtige en elegante, gastronomische wijn, mooi in balans, licht spicy, met een lange afdronk. De maaltijd, de wijnen: ze zorgen voor een smaakvolle kroon op een leerzame vooravond in de keuken van De Bloemenbeek.
Twinkeling Waarbij SVH Meesterkok Michel zich niet waagt aan het toekennen van cijfers aan zijn twee enthousiaste hulpkoks. “Maar ik kan wel concluderen dat ze het naar behoren hebben gedaan”, glimlacht hij. “Ik ben erg tevreden.” Het zorgt voor een twinkeling in de ogen van underdog Adriaan. Tegen de verslaggever, wanneer hij beseft dat de woorden van Michel vergaande consequenties zouden kunnen hebben: “Zet dit maar niet in het verhaal, straks kom ik thuis nog aan het koken.”
Hij is druk zat, wil hij er maar mee zeggen. Adriaan heeft weliswaar Postma Financieel Advies verkocht, maar richt zich nu op zijn andere bedrijf: United Lease. “Ik focus me op de totale ontzorging van klanten - ondernemers en particulieren - die een auto willen leasen. Daarbij moet ik oppassen dat ik niet weer helemaal vol gas ga, want ik moet ook genieten van het leven.” Ook Jelle heeft genoeg pijlen op zijn boog. Naast bij de twee genoemde bedrijven zwaait hij nog de scepter bij twee verwante ondernemingen.
Dat schreeuwt om momenten van ontspanning. Hét recept om in drukke tijden stoom af te blazen en levenskwaliteit te tanken? Dat is door het Bloemenbeek-intermezzo wel duidelijk geworden: koken. Misschien wel met elkaar, in Denekamp of Ruurlo. Jelle: “Ik ben vóór.” Adriaan: “Ik onthoud me voorlopig van commentaar.” Even later: “Ergens vind ik het best een goed idee.” Dan, grijpend naar een laatste reddingsboei: “Mits we afspreken dat mijn vrouw kookt…”
Het hele verhaal is te lezen in
