Jessica Heutink

Ze komt uit een welgestelde zakenfamilie, maar Jessica Heutink (57) heeft altijd de dwingende behoefte gevoeld zich in te zetten voor de kwetsbare en minder kansrijke medemens. Dat leidde al tot mooie initiatieven als Vang je Droom en de Heutink Foundation, maar sinds 2023 ook tot de Stichting Culture Kitchen en het Eet- en werkcafé Kleurrijk, in haar woonplaats Nijverdal. “Mijn grootste droom is om het systeem een beetje te kunnen veranderen”, zegt ze. “Dat we zoveel mogelijk mensen met een andere culturele achtergrond in onze maatschappij kunnen opnemen.”

Dat is een rijke, zingevende filosofie, en wie Jessica Heutink een beetje kent, weet dat het recht uit een hart van goedertierenheid komt. Want als iemand vecht voor kansengelijkheid, dan is zij het. En dus is het mooi haar hier te zien glunderen, in Eet- en werkcafé Kleurrijk Nijverdal, te midden van mensen die als vluchteling Nederland zijn binnengekomen, en nu een vertaalslag (willen) maken in scholing, taal, waardigheid. “We helpen mensen met een vluchtelingachtergrond door hen mee te nemen in ons leerwerkprogramma. Het programma maakt dat ze een stukje waardigheid terugkrijgen, het gevoel dat ze er weer toe doen. Naast de verschillende bouwblokken waaronder de Nederlandse taal, lopen ze gelijk mee op de werkvloer van Kleurrijk waardoor de geleerde taal ingezet kan worden en de ontmoeting met de gasten hen meer zelfverzekerd maakt. Ze worden door ons programma in hun kracht gezet. Daar word ik zó blij van.”

Gelet op haar vermogen en achtergrond zou Jessica Heutink haar tijd best grotendeels kunnen doorbrengen op een golfbaan of op pakweg een jacht in de Cariben, maar dat laat haar karakter niet toe. Zelfs als er 48 uren in een dag hadden gezeten, zou ze zich vol op de strijd tegen kansenongelijkheid gestort hebben. Ofschoon ze dus zelf met de spreekwoordelijke ‘zilveren lepel in de mond’ is geboren, als telg van de van oorsprong Wierdense Heutink-familie, inmiddels ruim 110 jaar lang nationaal marktleider in het leveren van schoolmaterialen aan onderwijs, zorg en kinderopvang.

Veel liefde
Dat ze uiteindelijk het bedrijf inrolde, was ergens wel een kwestie van logica. “Ik begon er op mijn 22ste officieel te werken, maar omdat het zo’n grote rol speelde in ons gezin, ben ik er in feite natuurlijk al 57 jaar aan verbonden”, vertelt ze. “Vanaf mijn veertiende deed ik bovendien vakantiewerk in het magazijn. Orders uitzetten. Opgroeien in dit gezin was niet altijd eenvoudig. Toch heb ik altijd veel liefde gevoeld van mijn ouders. Maar het was ook ingewikkeld. Ik heb een drie jaar oudere zus die verstandelijk gehandicapt is. Zij kreeg uiteraard de volle aandacht. Al met al was het thuis best stressvol en onrustig, maar het heeft me ook gevormd. Want door de gezinssituatie deed ik mijn stinkende best het mijn ouders zo goed mogelijk naar de zin te maken. Ik redde me altijd wel. Alleen: als iemand van buitenaf  me aansprak op het bedrijf, wilde ik liever niet de dochter van de baas zijn. Het voelde soms alsof ik extra hard mijn best moest doen om als mezelf gezien te worden, als iemand met een eigen identiteit, met eigen keuzes.”

De meest richtinggevende keuze in haar leven zou ze als eindtwintiger maken, op de onvermijdelijke vraag van vader Bertus om hem, als derde generatie, op te volgen als CEO van het familiebedrijf. “Op dat moment was ik al enige tijd samen met mijn man Henk Fokke. Dus het was een beetje de vraag of we het bedrijf met zijn tweeën zouden willen voortzetten. We hebben een stevige wandeling in het bos gemaakt, de voors en tegens besproken, en ‘ja’ gezegd. Met dien verstande dat Henk de algemeen directeur zou worden, omdat die rol hem beter past. Hij is meer de zakelijke van de twee, ik ben meer van de sfeer, het familiegevoel, de verbinding. In die zin zijn we complementair aan elkaar en is er een uitstekende balans. Ik kende hem al van de middelbare school in Nijverdal. Later is de vlam overgeslagen. Waar? Bij discotheek Lucky in Rijssen, haha.”

Overname
Dat mag met recht een ‘lucky shot’ worden genoemd, want een kleine dertig jaar later is de cohesie nog steeds groot. Het paar heeft twee kinderen op de wereld gezet, een zoon van 21 jaar en een dochter van 19, het bedrijf is stevig doorgestoomd in de vaart der zakelijke volkeren en ressorteert sinds kort onder de vlag van een Zweedse partij, die al toonaangevend was als schoolleverancier in de Scandinavische landen. Als de overname ter sprake komt, zegt Jessica ‘opgelucht’ te zijn over de afhandeling. “Ik heb er drie jaar tegenaan gehikt, omdat ik erg van de verantwoordelijkheid ben, zeker naar onze medewerkers toe”, zegt ze. “Maar we zijn er, voor zover dat nu al kan, van overtuigd dat we de juiste keuze hebben gemaakt. We hebben zelf nog 23 procent in handen, die wetenschap is ook fijn voor onze mensen, die niet alleen in Nederland zitten, maar ook in België, de Verenigde Staten en Sri Lanka. Henk blijft nog even aan als CEO en ik als roerganger van de Heutink Foundation. Het bedrijf blijft - ook met een nieuwe  eigenaar - opereren zoals we gewend waren. Wat goed is moet je niet veranderen en dat doen we ook niet. En Zweden zijn rustige en doordachte mensen, dat past goed bij ons. En waar zij bijvoorbeeld iets verder zijn op het gebied van duurzaamheid, zij wij dat op het gebied van bijvoorbeeld ICT. Zo zijn er diverse waardevolle synergievoordelen.”

Je zou zeggen dat de overname haar zeeën van vrije tijd oplevert, maar niets blijkt minder waar. “Ik heb me weliswaar voorgenomen iets meer aandacht aan mezelf te schenken, maar de vraag is of dat lukt. Ik heb jarenlang veel ballen in de lucht gehouden, dat was intensief. Henk heeft nu gezegd: zet nou iedere week twee kruizen in je agenda, om een keer een museum te bezoeken, of iets anders leuks te doen, maar de vraag is of ik daar de rust voor heb. Want de zinvolle dingen die ik doe, hebben me ook altijd energie gegeven. Ik haal er nu eenmaal voldoening uit om mensen te helpen die minder geluk in het leven hebben dan ikzelf.”

Ze repte zojuist al van de Heutink Foundation, maar haar sociale engagement begon ooit met een vrijwilligersrol bij de toenmalige Kindertelefoon. “Ik wilde altijd iets voor kinderen doen, en met en vriendin ben ik daar toen aan de slag gegaan. Aan de telefoon hoorde ik schrijnende verhalen over eenzaamheid, armoede, onveiligheid en financiële ellende. Problemen die voor de buitenwereld niet altijd zichtbaar zijn, maar een enorme negatieve impact hebben op de opvoeding van de betreffende kinderen, die bij de hulpverlening soms ook nog eens tussen de wal en het schip vallen. Dat opende mijn hart. En het raakte me zo, dat ik de helpende hand wilde toesteken.”

In dromen geloven
Dat deed ze door in 2009 de particuliere stichting ‘Vang je Droom’ in het leven te roepen, waarmee ze kinderen in probleemsituaties ontspannen dagjes-uit kon bieden. “Ik vind het ontzettend belangrijk dat mensen in dromen kunnen blijven geloven, zeker kinderen. Want als je geen dromen hebt voor de toekomst, wat moet je dan? Als ik de kinderen meenam op een ballonvaart, of naar een pretpark, zag ik een sprankeling in hun ogen. Dat waren echte geluksmomentjes.”

Maar ze wilde qua zingeving meer, en startte in 2016 met de genoemde Heutink Foundation. “Ik was binnen Heutink verantwoordelijk voor aanvragen die binnenkwamen, en heel vaak gaf ik doosjes met schoolmaterialen weg aan goede doelen.” Ze bracht die filantropische gedachtegang over op haar eigen medewerkers.  “En die pakten dat glansrijk op. Ieder personeelslid van Heutink ontvangt jaarlijks een potje met vrijwilligersuren die ze betaald mogen inzetten om goed te doen. Daar wordt graag gebruikt van gemaakt. We ervaren dat als je iets van jezelf kunt weggeven, of dat nu tijd, geld of aandacht is, je dat dubbel en dwars terugkrijgt.” De doelstelling van de Heutink Foundation is om kinderen te stimuleren het beste uit zichzelf te halen. “Niet alleen in cognitieve zin, maar juist voor de persoonlijke ontwikkeling. Cultuur is daarbij een geweldig middel. Dus brengen we minder kansrijke kinderen in contact met musea, theater, muziek, creativiteit. De ervaring is dat ze daardoor een positiever zelfbeeld krijgen en zelfverzekerder worden.”

Inmiddels is de Foundation ook partner van het landelijke Jeugdeducatiefonds, maar de grootste gamechanger in het leven van Jessica voltrok zich in 2017. Begin van dat jaar kwam ze in contact met de ‘Movement On The Ground’, een Nederlandse organisatie die internationaal vluchtelingen helpt in kampen en asielzoekerscentra. En opgericht is door twee ondernemers die in 2015 dachten: we gaan dit keer niet feesten op Ibiza, maar helpen op het Griekse eiland Lesbos. “Een goede vriendin, Nina, zou daar in 2016 directeur worden”, vertelt Jessica, “en op het moment dat ik haar daarover telefonisch sprak, stond ik in ons magazijn tussen dozen die teruggekomen waren uit China. Ik vroeg wat ze nodig had en we stuurden er twee pallets met schoolartikelen naartoe.

Wereldbeeld veranderd
”Ruim een half jaar later, in juni 2017, besloot ze zelf een kijkje te gaan nemen. Vanuit de intrinsieke gedachte dat ze alles wat ze financieel steunt, zelf wil zien, voelen, beleven. “Dat bezoek”, zegt ze, met een huivering in haar stem, “heeft mijn leven en mijn wereldbeeld definitief veranderd.” Ze slikt twee keer en vertelt: “Lesbos is de eerste plek waar vluchtelingen in Europa worden opgevangen, onder erbarmelijke omstandigheden. Ik heb die mensen in de ogen gekeken en het verdriet gezien, de trauma’s. En ondanks alles nog steeds je eigen potje eten willen maken, en dat willen delen. Ik heb die gammele, rubberen bootjes gezien.  Dat je denkt: als moeders met hun baby’s daarin stappen, dan weet je dat wat achter je ligt nog vele malen erger is. En in de hoop dat er ergens een fatsoenlijke toekomst gloort. Ook al hebben ze nog een lange weg te gaan.”